نقد و بررسی آراء قرآن‌گرایان شبه قارّه درمورد نماز

     مسلمانان از همان آغازین روزهای بعثت رسول الله(ص) با تأسی از وجود مبارک ایشان  به اقامۀ نماز همّت گماشته و درآن اختلافی نداشتند. با رخت بربستن رسول­الله(ص)ازجهان خاکی اندک­اندک اندیشۀ «حَسبُنا کتاب الله» درذهن برخی دگراندیشان – به ویژه خوارج – ریشه دواند و با گرایش به رأی، در تعداد رکعات نماز اختلاف نمودند. جریان قرآن­گرایی اگرچه نوظهور و حاصل رویکرد بخشی از جنبش­های نوگرایانه در دو قرن اخیر می­باشد، اما شواهدی بر بروز رگه­هایی از قرآن­بسندگی و بی­اعتنایی به سنّت، در قرن اول و دوم هجری گزارش شده است. نوشتارحاضر با روش توصیفی-تحلیلی به طرح ونقد استدلال­های قرآنیّون دربارۀ نماز از آیات قرآن پرداخته و ضمن آسیب­ شناسی دیدگاه­ها، نتیجه می­گیرد:  قرآن­گرایان با  انکار حجیّت سنّت  باب رأی گروی و عقل­گرایی افراطی را به روی خود گشوده و با نادیده­انگاری نقش سنّت و عقل برهانی دست به برداشت­های ذوقی از آیات قرآن­کریم زدند. آنها در بسیاری موارد از ظواهر معتبر قرآنی دست کشیده و به تأویل جهت­دار و توجیه رأی مدارانه و غیر متکی به عقل برهانی روی آورده­اند.گرچه آنها نام «اهل قرآن» را بر خود گذاشته­اند، اما تفکر و عمل آنان بر خلاف نص و مضامین قرآن می­باشد.